Falar mal dunha morta

Xa sei que falar mal dos mortos non está ben neste océano de buenrollismo e correctismopolítico. Hoxe os xornais fanse eco da morte de Loyola de Palacio. Coincidín con esta tipa no ano 2003 (creo lembrar) nun "rollo". A tipa parecérame o paradigma de persoa/política repugnante: non respostou a ningunha das preguntas que se lle formularon, falou do que lle deu a gana sen disimulo ningún, constantemente unha mueca de desprezo e sorna ante as intervencións dos demáis, arrogante, maleducada, insultante, á defensiva... por outra parte as súas posturas sentada eran demenciais, dunha mala educación pasmosa, histriónica ... e por último parece que non gañaba para champús: o pelo cocho e a roupa como se nese momento viñera de veder peixe na praza (con todo meu respecto para as pescantinas) en vez de ser, nese intre, unha comisaria europea, o cal a min pareceume, e non soi moito deses pareceres, unha especie de signo de desprezo en vez de sinal de austeridade. En definitiva, unha impresión de auténtico noxo. E todo iso por non comentar o seu decidido apoio á enerxía nuclear. Hoxe, veña, haberá que falar ben dila, pero que o fagan outros.