Traduccións (no scriptorium) 2: conclusión

Medio comprometinme a comentar qué tal a traducción ao galego da última novela de Auster, Viaxes no scriptorium.
Ben, é unha puta merda.
Así, como sona.
Xusto cando por aí adiante están todos fascinados con eso das grandes ventas de traduccións de novelas ao galego, resulta que para min é unha puta merda.
O traductor, que non lle quero nin saber o nome, non coñece, para empezar o resto da obra de Auster e permítese traducir In the country of the last things como o "país de nunca xamais" (!!!!!, qué carallo pinta aquí Peter Pan???!!!!) modificando por completo o senso de boa parte do libro; é absolutamente indigno.
Para resumir coido que é unha cuestión de "rexistro": traducir a unha lingua, supoño, ten que seguir o espíritu do que se traduce e, en definitiva, nesta novela quen fala é o propio Auster de vello, así que non entendo que Auster de vello, un señor de New Jersey residente en Brooklyn, teña que falar como un gandeiro de Corcubión, por moi enxebre e "auténtico" que quede.

Non, as traduccións non son esto. Supoño que é a última traducción que merco en galego.
Si. Estou anoxado.