Galicia bilingüe e outras FRANQUICIAS

Nalgún lugar teño dito que os extremos non é que se toquen, é que se aman, acaríñanse, bícanse con língua, mexturan os suor e demáis líquidos corporais.
Este país é o país das franquicias: se uns desocupados cataláns ou vascos queiman unha foto do rei (de España) sempre teñen que saír un par de desocupados galegos a queimar unha foto. Que hai Herrikotabernas en Euskadi, pois aquí tamén se montan un par delas e tal.
A última franquicia chámase Galicia Bilingüe: que noutros lugares (din que) hai conflicto lingüístico, pois veña aquí tamén o ten que haber, imos montar unha asociación.
Logo a historia xa a coñecemos: montan unha ridícula manifa e non hai problema, que monten o que queiran, faltaban máis. O problema é que ante unha franquicia sempre hai un grupo de franquiciados que perderon calquera chispa de intelixencia a base de regar as neuronas con Estrella Galicia nas Herrikotarbernas locais: móntase unha contramanifestación onde deteñen a algúns e tal. Xa temos o escenario perfecto montado. É tan difícil decatarse que a indiferencia é a arma máis poderosa que existe fronte á franquicia bilingüe? A única forza que teñen é a que lle podan dar os megaintelixentesfranquiciados e quen fai bandeira dos seus complexos.


Mesmo, penso, que este post está de máis, para qué falar diso?