cuestión

cuestión (que en paleogalego enxebre dícese costión) sobre os boicots particulares. coñece todo o mundo que lé esto, e que polo visto prefire desorde a proust, que son reticente a istas cousas pero comentarei o meu particular boicot. trátase dos xogos de poder. ao poder xogan aqueles que non teñen outra cousa á que xogar, xogan aqueles que non saben xogar, xogan os aburridos (particular e rexeitable forma de autoviolencia extrema), xogan aqueles que converten ese xogo no seu xeito de vida e no seu particular universo conceptual, afectivo, etc. e se hai algo que me da arrepíos é iso, polo que en canto detecto o xogo, paso, tanto no persoal como no colectivo, inda que as veces un é torpe, lento e reflexos e sempre está o factor confusión (desorde).
e non é doado de detectar, as veces é todo moi sutil, as veces tardamos meses en decatarnos do xogo, outras veces anos, outras veces a penas uns segundos, nunca se sabe, non hai regras fixas. os xogos de poder só conducen a insatisfacción permanente, o xogo é o fin, e iste nunca chega así que condena a quen o practica ou o tolera á infelicidade eterna (outra forma de autoviolencia extrema). supoño que o meu particular boicot é un acto marxista en certo modo. así que por respecto a un mesmo, por respecto á intelixencia, á felicidade, aos demais, etc practico e recomendo o boicot.
por iso, as veces paréceme incluso respetable a política: é un terreo onde, polo menos, sábese ao que se xoga, as cousas están claras. neste eido ninguén se leva a engano.