nous résisterons

un par de xestións alónganse de máis: as rúas de compostela están ateigadas de xente que leva cara aburrida ou exaltada (entre o espectador e o "estou aquí!!"), non atopo ningún termo medio. en medio de isto:
1. pasa unha charanga destas que meten moito ruido coreando o estribillo "maricón el que no baileeéee". lánzolles a mirada máis cargada de desprezo que podo conquerir, pero nada, hoxe son invisible. danme ganas de chamar ao concello. a xente, efectivamente, baila.
2. saco cartos nun caixeiro de caixa galicia. advirto que hai gardas de seguridade en todos eles. un fala por móbil e pillo unha frase solta "..... por si tiran un có-tel molotov....". vólvomo sorprendido e o segurata baixa a voz.

guerra: penso nos bombardeos sobre o líbano. a miña irmá maior tiña un amigo libanés, compañeiro de facultade e no casa de estudiante da miña irmá (fai máis de 24 anos?) tiña un afiche que puña: lebanon, nous résisterons. as guerras hai que paralas aquí e agora. teño a sensación de ter vivido xa aquí: ruanda, yugoslavia, kuwait... cánto me sona todo!

mentres preparámonos para unha sobredose de bandeiras.