As veces, o outono, o inverno, ou esto, é un como un túnel, un túnel físico: Saio da aldea (pequena) de noite, chove e métome coa furgo nese túnel longo; o chan é o asfalto, teito e paredes son escuridade e auga. Ao final do túnel está a aldea (grande). Hai luces, hai silencios e ruídos de fondo. A casa cheira un pouco a cerrado. Hai unha cea, hai noite, hai chispas, espellismos e colegas. Un pouco o de sempre, pero está ben.
Este outubro está pasando á historia por ser o meu primeiro outubro inédito dende que teño 18; agardo que tamén sexa un tunel con saída (pronto!!).
Nenhum comentário:
Postar um comentário