Extra

Acabo de poñer o post anterior e paréceme moi pouca cousa despois de toda unha semana de vacacións por ahí, estando vos como estades: desantendidos. Así que poño unha cousa que me gustou. Disfrutádea.

Ainda lembro
o vértigo que sentín no abismo da tua pel branca

aquel acantilado de medo
a sementar leiras descoñecidas.
ainda lembro as fronteiras que pintei no borde da tua pel
límites fantásticos inexistentes
como cancelas no vento
como raias no mar
Na liberdade cálida das tuas verbas
Eu,
Verraba para non escoitarme a min mesmo
Mentres miraba o meu arado e o xugo que me cinguín

Ainda lembro
Aquel serán no que todo poido ser
Serán de septembro feito de viño, sol e vento
Eu trazando fronteiras mediavais
Ti sabendo, no borde da tua pel.