Se a personalidade é un simulacro, atoparíamonos coa paradoxa de que a arbitrariedade no comportamento é a única forma posible de personalidade real; isto, claro, supoñendo que existe o livre albedrío.
En calquera caso, gracias á ficticia personalidade de M.A., chupeime en solitario como unha hora, ou máis, de teorías egogalaicocéntricas, a pesar da presión desenvolvida en contra.
Ter personalidade (simulada) é sinxelo mentres se xogue co sono dos demáis.
Grazas, M.A.!!
2 comentários:
Pero qué bonito eres, hombre (ente)!
Obrigado obrigado Mirri!!
Postar um comentário